Τοπικός Πυρήνας Θήρας
Το ΕΠΑΜ και η ανάγκη για ένα Δημοκρατικό Παλλαϊκό Κίνημα
των μελών του πυρήνα Θήρας του ΕΠΑΜ
Δημήτρη Μενδρινού, Δημήτρη Μανδρούλια, Χρήστο Γιούσια και Γιώργου Κατσαρού
03 Ιουνίου 2016
Εισαγωγή
Μάιος 2016: Έχουν περάσει 6 χρόνια στη διάρκεια των οποίων ισοπεδώνεται ο Ελληνικό λαός από τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις. Εντολοδόχοι του εγκλήματος εις βάρος των Ελλήνων η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και θύτης ένα εγχώριο πολιτικό σύστημα που έχει καταφέρει να συντηρηθεί μετά από τέσσερις(4) εκλογικές αναμετρήσεις διαθέτοντας εφεδρείες και διατηρώντας μια πελατειακή σχέση με τα εγχώρια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Στα χρόνια αυτά, ο Ελληνικός λαός προσπάθησε αρκετές φορές, κυρίως μέχρι τα τέλη του 2015, να διεκδικήσει μια καλύτερη τύχη. Συχνές 24ωρες-48ωρες-και άλλες λίγο μεγαλύτερης διάρκειας απεργίες, κινήματα στις πλατείες της χώρας (με κύριο εκείνο της πλατείας Συντάγματος το 2011), αυθόρμητες σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας κινητοποιήσεις πολιτών κατά της ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας περιουσίας, κινήματα αλληλεγγύης, κινήματα κατά των πλειστηριασμών των σπιτιών, κινήματα στάσης πληρωμών προς το κράτος, γενικές συνελεύσεις στις γειτονιές, συχνές πολυπληθείς διαδηλώσεις τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως στην Αθήνα, όσο και στην περιφέρεια. Σε κάθε προσπάθεια, όμως, λειτούργησαν ως ανασταλτικοί παράγοντες η κομματική εξάρτηση των εργατικών σωματείων, αρχικά με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ και έπειτα με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, η συνεχή επιδίωξη του ΚΚΕ, μέσω των μηχανισμών του, ιδιαίτερα του ΠΑΜΕ, να ελέγξει ή να υπονομεύσει κάθε κίνημα ή συλλογικότητα και φυσικά η ακραία, σε εγκληματικό βαθμό, κρατική καταστολή που εκφράστηκε με χημικά, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και πολύ, μα πολύ ξύλο. Η αποτυχία, λοιπόν, ήταν από πριν αναμενόμενη και στερούνταν συντονισμού, κοινού στόχου και πανελλαδικής οργάνωσης και έτσι ποτέ δεν κατάφερε να πάρει την μορφή παλλαϊκού ξεσηκωμού.
Στα χρόνια αυτά επίσης, ο λαός έστελνε συνεχώς μηνύματα στα υποψήφια κόμματα με την ψήφο του. Έριξε από την εξουσία το ΠΑΣΟΚ το 2012 και έφερε την ΝΔ, μετά από δύο(2) εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε δύο(2) μήνες (Μάιο - Ιούνιο), έριξε την ΝΔ τον Ιανουάριο του 2015 και έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ και τέλος είπε ένα γενναίο ΌΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας και πρωτοφανούς προπαγάνδας, δηλώνοντας διεθνώς ότι δεν θα ανεχτεί νέα μέτρα λιτότητας και ξεπουλήματος της χώρας του.
Και κάπου εκεί, τον Αύγουστο του 2015, άλλαξαν όλα. Η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο είχε εναποθέσει μια μεγάλη μερίδα του λαού τις ελπίδες της, η νέα Δανειακή Σύμβαση και το μνημόνιο της «Αριστεράς» ήταν γεγονός. Ο Ελληνικός λαός έχασε τον προσανατολισμό του και έτσι, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, 4.200.000 Έλληνες δεν πήγαν να ψηφίσουν και οι υπόλοιποι επέλεξαν κατά μεγάλο ποσοστό(81%) πολιτικές δυνάμεις που δήλωναν ότι είναι υπέρ των Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων. Το περήφανο ΌΧΙ του δημοψηφίσματος ηττήθηκε από τον φόβο και την απογοήτευση. Πολλοί έχασαν τις ελπίδες τους, κούρνιασαν στα σπίτια τους, δέχθηκαν τον χαμό της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε σε λίγους μήνες να εκμηδενίσει κάθε διάθεση για οργανωμένη αντίδραση. Η «Αριστερά» της ελπίδας μετατράπηκε σε «Αριστέρα» του χαμού της Ελλάδας. Έτσι, από τότε και μέχρι σήμερα νέα μέτρα μείωσης μισθών και συνάξεων και αύξησης φόρων ψηφίζονται σχεδόν κάθε τετράμηνο. Το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται. Ο Ελληνικός λαός συνεχίζει να θυσιάζεται για την πληρωμή ενός χρέους που δεν δημιούργησε και ολόκληρη η χώρα έχει μπει υποθήκη για τα δάνεια από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM). Το ΝΑΤΟ ελέγχει το Αιγαίο, οι Τούρκοι επιδιώκουν να δημιουργήσουν γκρίζες ζώνες στην περιοχή και η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα πάρκινγκ ανθρώπινων ψυχών από Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ και άλλες χώρες που ζουν τα δικά τους δράματα από πολέμους που έχουν προκαλέσει συμφέροντα από τη Δύση.
Στο κλίμα αυτό οι Έλληνες δεν μπορούν να βρουν το ψυχικό σθένος να αντιδράσουν. Ψελλίζουν την αγανάκτησή τους και τον θυμό τους αλλά απουσιάζει από τον ελληνικό ουρανό εκείνη η αύρα που θα αναζωπυρώσει το πάθος για αγώνα, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, την θέληση για την ευημερία του Ελληνικού λαού στο τόπο του.
Η ενότητα του λαού και οι ηγέτες του
Για να δημιουργηθεί, όμως, στις υπάρχουσες συνθήκες, η πολυπόθητη αύρα που θα παρασύρει τους Έλληνες σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα είναι αναγκαία, εκ των προτέρων, η ύπαρξη οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων που πρωταρχικό τους ζητούμενο είναι η ενότητα του λαού γιατί μόνο πάνω σε αυτή μπορεί να οικοδομηθεί, με γερές βάσεις, ο πανελλαδικός συντονισμός του. Τέτοιες δυνάμεις πρέπει να βοηθούν τον λαό να κατανοήσει την πολιτική πραγματικότητα και να τον προτρέπουν να βρει ο ίδιος λύσεις στα προβλήματα του έχοντας πάντα ως γνώμονα ότι ο τελικός στόχος πρέπει να είναι σαφής, απλός και κατανοητός από όλους. Οφείλουν, επίσης, να λειτουργούν ως συμπαγές σύνολο αναδεικνύοντας την δημοκρατική τους λειτουργία ώστε να αποτελέσουν πόλους έλξης για τον λαό. Πρέπει να έχουν πανελλαδική εμβέλεια δράσης, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής και να επιδιώκουν να προκαλέσουν καλά σχεδιασμένα ρήγματα στο καθεστώς κατοχής. Πρέπει, τέλος, να διατηρούν ένα υγιές κλίμα στο εσωτερικό τους προφυλάσσοντας την ενότητα, εμπνέοντας κουράγιο και ελπίδα και επιδιώκοντας την συνεχή επέκταση τους.
Μέσα από τις διαδικασίες ζύμωσης των δυνάμεων αυτών με τον ίδιο το λαό και όταν ο αγώνας αποκτήσει παλλαϊκό χαρακτήρα με εξασφαλισμένη την δημοκρατική οργάνωση του, θα αναγνωριστούν, από τον ίδιο, τα φυσικά πρόσωπα που θα τα θεωρήσει ηγέτες του. Τα πρόσωπα αυτά θα μιλούν στην ψυχή του και θα του εμπνέουν ασφάλεια και ελπίδα. Θα αγκαλιάσουν όλο τον λαό και θα λειτουργήσουν ως συνδετικός κρίκος εξασφαλίζοντας την ενότητα του. Θα διακρίνονται από ευγένεια, αποφασιστικότητα, εντιμότητα, αυτοσυγκράτηση, θα γίνονται κατανοητοί στον λαό και θα αφουγκράζονται την θέληση του, ακόμα και αν διαφωνούν, και θα πειθαρχούν σε αυτήν μπαίνοντας πάντα μπροστά. Σε καμία περίπτωση οι άνθρωποι αυτοί δεν θα επιβληθούν από μια μερίδα του λαού, ούτε θα αυτοπροσδιοριστούν. Θα γίνουν αποδεκτοί από την συντριπτική πλειοψηφία του και, το σπουδαιότερο, θα είναι περισσότεροι από ένας.
Η περίπτωση του ΕΠΑΜ και του Δημήτρη Καζάκη
Το ΕΠΑΜ ξεκίνησε το 2011 με τις καλύτερες προϋποθέσεις για να αποτελέσει μια τέτοια οργανωμένη πολιτική δύναμη. Οριοθέτησε σαφή πολιτικά προτάγματα και επιδίωξε να παραμερίσει τυχόν διαιρέσεις των Ελλήνων, κυρίως σε αριστερούς-δεξιούς. Απέκτησε έτσι γρήγορα πανελλαδική δράση και κατέγραψε στο καταστατικό του έναν δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας. Χιλιάδες μέλη σε όλη την Ελληνική επικράτεια ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και αφοσιώθηκαν στην οργάνωση ενός μετώπου καταθέτοντας την ψυχή τους με εθελοντική εντατική εργασία και χρηματοδοτώντας από το υστέρημα τους τις δράσεις του. Είχε στην διάθεση του τον οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη, ο οποίος έδινε ομιλίες σε όλη την χώρα παντρεύοντας την οικονομία με την πολιτική και παρουσιάζοντας ότι υπάρχει και άλλη εναλλακτική έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι το Δημόσιο Χρέος μπορεί να Διαγραφεί μονομερώς, ότι η Ελλάδα οφείλει να έχει Εθνικό Κρατικό Νόμισμα για να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της και ότι οι Έλληνες μπορούν να ευημερήσουν στην χώρα τους. Όλα έδειχναν, λοιπόν, στην αρχή ότι το ΕΠΑΜ θα μπορέσει να λειτουργήσει ως εμπνευστής για την δημιουργία και άλλων πολιτικών δυνάμεων με ανάλογο προσανατολισμό ώστε να λειτουργήσουν ως καταλύτης για τον ξεσηκωμό του Ελληνικού λαού.
Δυστυχώς, όμως, η σημερινή πραγματικότητα είναι διαφορετική για το ΕΠΑΜ. Ιστορικό σημείο καμπής, αποτέλεσε το 4ο Συνέδριο του, τον Ιούνιο του 2015. Τα μέλη του ενώ είχαν προειδοποιήσει στο παρελθόν τον ελληνικό λαό να μην δίνει λευκές επιταγές σε κανένα, έδωσαν τα ίδια λευκή επιταγή σε μια ολιγομελή ομάδα που υποτίθεται ότι θα αναδιοργάνωνε το ήδη λαβωμένο Μέτωπο. Το αποτέλεσμα ήταν, μέσα σε λίγους μήνες, η ομάδα αυτή, που προσδιορίζεται με βάση το καταστατικό ως «η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ», να καταπατήσει βασικές διατάξεις του καταστατικού του Μετώπου, να διασπάσει την ενότητα του, να δημιουργήσει μια οργανωτική δομή που ουδεμία σχέση είχε με δημοκρατική λειτουργία, να απομακρύνει με δημόσιες προσβολές όσους διαφωνούσαν, να απομονώσει τις τοπικές οργανώσεις ελέγχοντας πλήρως την επικοινωνία και το σπουδαιότερο να σπείρει την διχόνοια ανάμεσα στα μέλη του. Επίσης, έφτασε στο σημείο να διαγράψει ενεργούς πυρήνες και μέλη και να χρησιμοποιήσει ένα ελεγχόμενο και ολιγομελές ελεγκτικό όργανο για να επικυρώσει τις αντικαταστατικές τις πρακτικές, γεγονός που θύμιζε το συμβούλιο της επικρατείας που πάντα επικύρωνε τα αντισυνταγματικά μνημόνια.
Έτσι, δεκάδες μέλη του ΕΠΑΜ εξωθήθηκαν να φύγουν τους πρώτους μήνες του 2016, και να προστεθούν σε άλλα εκατοντάδες που έχουν ήδη αποχωρήσει την περίοδο 2011-2015, και μάλιστα να φύγουν με πολύ άσχημο τρόπο καταγγέλλοντας δημόσια πρόσωπα και καταστάσεις στο εσωτερικό του. Οι συνέπειες των αποχωρήσεων αυτών ήταν να δημιουργηθεί μεγάλη ζημιά στην συνοχή του ΕΠΑΜ και να είναι δύσκολο πλέον να εξασφαλιστεί η εσωτερική του ενότητα.
Κινηματικά, επίσης, το ΕΠΑΜ είναι σχεδόν ανύπαρκτο αφού οργανωμένη και συντονισμένη πανελλαδικά δράση των τοπικών του οργανώσεων (πυρήνες) έχει να συμβεί εδώ από το 2013 και σε καμία περίπτωση οι κατά τόπους εκδηλώσεις και δράσεις ορισμένων πυρήνων ή οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα δεν πρέπει να θεωρηθούν ότι προκαλούν ρήγμα στο καθεστώς κατοχής. Υγιές κλίμα στο εσωτερικό του δεν υπάρχει αφού μέλη αλληλοκατηγορούνται, πολλές φορές δημόσια, και τα κουτσομπολιά για πρόσωπα και καταστάσεις έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη. Παράλληλα, αρκετά μέλη έχουν μετατραπεί από σκεπτόμενοι και ελεύθεροι πολίτες σε φανατικούς οπαδούς που εθελοτυφλούν στον εκφυλισμό του Μετώπου.
Ο στόχος, επίσης, του ΕΠΑΜ είναι πλέον ασαφής αφού άλλοι μιλάνε για ανατροπή του καθεστώτος μέσω Γενικής Πολιτικής Απεργίας, την οποία μάλιστα δεν την έχουν εξηγήσει και επικοινωνήσει επαρκώς με τον λαό, και άλλοι για είσοδο στο κοινοβούλιο που παράλληλα χαρακτηρίζουν κατοχικό, άλλοι θεωρούν το ΕΠΑΜ ως μέτωπο και άλλοι ως κόμμα-εξουσίας ενώ παράλληλα γνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να καταρτιστεί κυβερνητικό πρόγραμμα όταν τα μέλη του έχουν διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες, άλλοι λένε ότι το ΕΠΑΜ θέλει να κυβερνήσει ο λαός αυτοπροσώπως και άλλοι ότι ο λαός θα κυβερνήσει μέσω του ΕΠΑΜ, άλλοι, τέλος, έχοντας τρομερή σύγχυση για τα όσα συμβαίνουν και λειτουργώντας, έστω και άθελά τους, ως κλασικοί πολιτικάντιδες, λένε ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν και μπορεί να συνδεθούν μεταξύ τους. Το θέμα είναι ότι τέτοιες ασάφειες οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν σε αποπροσανατολισμό του ΕΠΑΜ, σε μη καθαρό λόγο προς το λαό και τελικά στην απομόνωση και απόρριψη του.
Τέλος, πρέπει να αναφερθεί και να γίνει κριτική στην στάση του Δημήτρη Καζάκη και πώς ο ίδιος αντιμετωπίστηκε μέχρι σήμερα από την πλειοψηφία των μελών του ΕΠΑΜ. Μαζί με τα θετικά που κέρδισε το ΕΠΑΜ από την παρουσία του Δ. Καζάκη, χρεώθηκε και τα αρνητικά του χαρακτήρα του. Πολλές φορές υπήρξε ειρωνικός και εριστικός απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις με τα οποία διαφωνούσε, αλαζονικός σε ότι αφορά τις δικές του ικανότητες, εχθρικός ακόμα και απέναντι σε συναγωνιστές του. Κανένας δεν κατάφερε να περιορίσει τον έντονο χαρακτήρα του και ο ίδιος δεν έδειξε, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, δείγματα αυτοσυγκράτησης ενώ παράλληλα με τις δημόσιες τοποθετήσεις του, στα μέσα του ΕΠΑΜ, λειτούργησε διασπαστικά για την ενότητα του μιλώντας για 5η φάλαγγα, για πράκτορες και για σταλινικούς εντός του ΕΠΑΜ και δημοσιεύοντας προσωπικά δεδομένα πρώην συναγωνιστή του με στόχο να τον εκθέσει στους υπόλοιπους. Παράλληλα, πολλά μέλη του ΕΠΑΜ είδαν στο πρόσωπο του Δ. Καζάκη, τον ηγέτη που είχαν ανάγκη να πιστέψουν και του συγχώρησαν σφάλματα, του δικαιολόγησαν πολιτικές αστοχίες, ανέχτηκαν τις ακραίες συμπεριφορές του και τους εκβιασμούς του στα Συνέδρια, τον υπερασπίστηκαν σε τρίτους ακόμα και αν ήξεραν ότι δεν είχε δίκιο και του εμπιστεύτηκαν τον πολιτικό σχεδιασμό του ΕΠΑΜ καταπιέζοντας τις δικές τους πολιτικές απόψεις και δίνοντας του περισσότερο χώρο. Το σημαντικότερο, ωστόσο, λάθος που έκαναν είναι να τον παρουσιάζουν ως λαϊκό ηγέτη και να τον ταυτίσουν με το ΕΠΑΜ. Και επειδή η επιστημονική κατάρτιση δεν είναι αρκετή για να θεωρηθεί κάποιος ως λαϊκός ηγέτης, η αγκαλιά ενός πολλά υποσχόμενου Παλλαϊκού Μετώπου έκλεινε σε όσους δεν συμφωνούσαν με τον Δ. Καζάκη και κυρίως σε όσους ο ίδιος κατηγορούσε δημόσια.
Το ΕΠΑΜ, λοιπόν, όχι μόνο δεν έχει επιτύχει τον αρχικό του στόχο μέχρι σήμερα, αδυνατώντας να ενώσει τον Ελληνικό λαό σε έναν απελευθερωτικό αγώνα αλλά δεν κατάφερε ούτε και να διατηρήσει κλίμα ενότητας στο εσωτερικό του. Ο μόνος χαρακτήρας που μπορεί να πάρει σήμερα, ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι, είναι να εξαργυρώσει εκλογικά την δράση του τα τελευταία χρόνια, να κερδίσει είσοδο στο κατοχικό κοινοβούλιο και να γίνει ένα εν δυνάμει κόμμα εξουσίας ερχόμενο σε πλήρη αντίθεση με την ιδρυτική του διακήρυξη. Και το πιθανότερο είναι, αν λάβουμε υπόψη ότι στις τρεις(3) εκλογικές αναμετρήσεις που έχει συμμετάσχει το ποσοστό του μειώνεται συνεχώς, να το καταφέρει αυτό μόνο μέσα από μια συνεργασία από ένα από τα άλλα υπάρχοντα κόμματα που χαρακτηρίζονται ως «αντιμνημονιακά» όπως π.χ. ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας. Η ιστορία, όμως, έχει αποδείξει ότι όσα κόμματα δεν ελέγχονται από την βάση τους και εισέρχονται στο κοινοβούλιο γρήγορα χάνουν τον ριζοσπαστισμό τους, απορροφώνται από τις λογικές και τις πρακτικές του καθεστώτος κατοχής και χάνουν την κοινωνική τους αποτύπωση. Αν λοιπόν το ΕΠΑΜ, με την σημερινή του μορφή μπει στην Βουλή τότε είναι αναπόφευκτο να χάσει ότι έχει απομείνει από τον κινηματικό του χαρακτήρα και να ευθυγραμμιστεί με τα άλλα καταγγελτικά κόμματα οδηγώντας τα άτομα που εξακολουθούν να το πιστεύουν στην απογοήτευση κάτι αντίστοιχο με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, απλά σε μικρότερο βαθμό.
Οι βασικοί παράγοντες για την αλλαγή πορείας
Σε αυτό το σημείο πρέπει να σταθεί κάποιος ώστε να εντοπίσει τους παράγοντες εκείνους που επηρεάζουν την ίδια την ύπαρξη ενός κινήματος που γεννιέται μέσα από το λαό.
Ο πρώτος παράγοντας που παίζει καθοριστικό ρόλο είναι ο πολιτικός στόχος του κινήματος. Θα πρέπει να είναι απλός και κατανοητός όχι μόνο από τα μέλη αλλά και από όλο τον λαό. Θα πρέπει να είναι σαφής και καθορισμένος από την αρχή και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μεταβάλλεται διαρκώς γιατί θα οδηγήσει σε αποπροσανατολισμό. Και πάνω από όλα πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ενότητα του λαού, να απευθύνεται δηλαδή, αν όχι στην ολότητα του, στην συντριπτική του πλειοψηφία.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι ο χρόνος. Ενώ, λοιπόν, το καθεστώς κατοχής, διαμέσου κυρίως του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, μπορεί και αντέχει στο πέρασμα των ετών διαθέτοντας συνεχώς εφεδρείες, αφιερώνοντας πολύ χρόνο στην προβολή του και μην αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά προβλήματα της πλειοψηφίας του λαού (σίτιση, στέγαση, χρέη, ανεργία), στην αντίθετη μεριά οι πολίτες που συμμετέχουν σε ένα κίνημα δεν έχουν ανάλογη πολυτέλεια χρόνου με την κόπωση, σωματική αλλά κυρίως ψυχική, να είναι αναπόφευκτη. Η κόπωση οδηγεί σε απογοήτευση και μετά έρχεται η εσωστρέφεια και η γκρίνια. Το πρόβλημα θα μπορούσε θεωρητικά να αντιμετωπιστεί αν το κίνημα δημιουργούσε τις δικές του εφεδρείες ώστε να υπήρχε συνεχώς ανανέωση προσώπων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο σαφής καθορισμός ενός χρονικού ορίζοντα μέσα στον οποίο ένα κίνημα θεωρεί ότι θα επιτευχθεί ο στόχος του, οπλίζει με ψυχική δύναμη τα μέλη του αφού θα δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό μέσα στον χρόνο αυτό και επιπλέον αν ο στόχος δεν επιτευχθεί το κίνημα πρέπει να διαλυθεί ώστε να αναγεννηθεί από τις στάχτες του μια νέα βελτιωμένη του μορφή.
Ο τρίτος παράγοντας, και πιο σημαντικός, είναι η Δημοκρατία. Θα πρέπει τα μέλη να είναι ίσα και να συμμετέχουν όλα ανεξαιρέτως στις αποφάσεις, διατηρώντας υψηλό το αίσθημα δικαίου. Για κανέναν λόγο δεν πρέπει να παραμεριστεί η δημοκρατική λειτουργία του κινήματος και η οριζόντια οργανωτική του δομή πρέπει να διαφυλαχθεί πάση θυσία. Το κίνημα πρέπει να προστατευτεί από αρχηγικές ομάδες και επικεφαλείς. Είναι σημαντικό να εισέλθει η λειτουργία της κλήρωσης στην οργανωτική του δομή και όπου υπάρχει εκπροσώπηση να εφαρμόζεται η λογοδοσία, η ανακλητότητα και η περιοδικότητα. Πάνω σε ένα τέτοιο οργανωτικό σχέδιο θα στηριχθεί η ενότητα και η συνοχή του κινήματος και τα μέλη του θα εκπαιδεύονται συνεχώς στις αρχές της Δημοκρατίας και θα τις επικοινωνούν παράλληλα με τον λαό.
Η συμμετοχή σε εκλογές
Στις σημερινές συνθήκες όπου το Ελληνικό κοινοβούλιο χαρακτηρίζεται ως κατοχικό γιατί στην κυριολεξία ελέγχεται πλήρως από ένα καθεστώς κατοχής που έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η συμμετοχή σε μια εκλογική διαδικασία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα σε ένα κίνημα που επιδιώκει να ριζώσει στον λαό. Αντίθετα μπορεί να οδηγήσει στον εκφυλισμό του αποπροσανατολίζοντας τα μέλη του από τον βασικό στόχο. Άρα το ΕΠΑΜ δεν πρέπει να συμμετέχει από εδώ και στο εξής σε καμία στημένη εκλογική αναμέτρηση που θα προκηρυχθεί από το καθεστώς κατοχής και έτσι το 5ο Συνέδριο πρέπει να πάρει μια τέτοια απόφαση.
Αν, ωστόσο, το κίνημα έχει μεγαλώσει σε τέτοιο βαθμό που είναι ικανό να ανατρέψει το καθεστώς κατοχής μέσω π.χ. Γενικής Πολιτικής Απεργίας τότε είναι βέβαιο ότι θα προκύψει η ανάγκη γέννησης ενός πολιτικού φορέα από την σάρκα του κινήματος. Αυτός ο πολιτικός φορέας, που θα είναι δομημένος πάνω στις αρχές της Δημοκρατίας, αφού θα έχουν πια γίνει κτήμα όλων των μελών του, θα μπορέσει τότε να διεκδικήσει την εξουσία και το ΕΠΑΜ, έχοντας την εμπειρία, μπορεί να πρωτοστατήσει στην οργάνωση και τον πολιτικό σχεδιασμό του.
Ποιες μπορούν να είναι οι αρχές ενός παλλαϊκού κινήματος σήμερα;
Προτού καταθέσουμε την άποψή μας στο παραπάνω ερώτημα, οφείλουμε να κάνουμε έναν διαχωρισμό της λέξης «αρχή» με την λέξη «πρόταγμα». Αρχή είναι ένας κανόνας ή όρος που είναι από πριν συμφωνημένος και παραμένει αμετάβλητος ενώ πρόταγμα είναι μια ιδέα ή γεγονός που μπαίνει πρώτη αξιολογικά ή χρονικά. Το κίνημα, λοιπόν, οφείλει να έχει πάνω από όλα αρχές οι οποίες να είναι σταθερές σε όλη του την ύπαρξη. Με βάση τις αρχές αυτές μπορούν να τεθούν σαφείς πολιτικοί στόχοι ή πολιτικά προτάγματα και φυσικά πρέπει να υπάρχει ένα οργανωτικό σχέδιο για να επιτευχθούν αυτά.
Η άποψη μας είναι, λοιπόν, ότι ένα παλλαϊκό κίνημα στις σημερινές συνθήκες πρέπει να θέτει ως βασικές του αρχές την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της χώρας μας και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας και αυτές οι αρχές πρέπει αυτούσιες να αναφερθούν στο καταστατικό του ΕΠΑΜ.
Ποιοι μπορεί να είναι οι πολιτικοί στόχοι ενός παλλαϊκού κινήματος σήμερα;
Στην σημερινή κατάσταση της χώρας το γεγονός της Μονομερούς Διαγραφής του συνόλου του Ελληνικού Δημοσίου Χρέους, η αποχώρηση της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και συνεπώς, από την Ευρωζώνη και η επιστροφή της σε ένα νέο εθνικό κρατικό νόμισμα, η συντακτική Εθνοσυνέλευση με στόχο την δημιουργία, από τον λαό, ενός νέου Δημοκρατικού Συντάγματος και η τιμωρία όσων έχουν υπογράψει την υποδούλωση της τα τελευταία 6 χρόνια, υπογράφοντας τις Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια, και όσων έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα, είναι ορθοί πολιτικοί στόχοι και η μόνη επισήμανση που θα μπορούσε κάποιος να κάνει είναι ότι οι δύο(2) πρώτοι απαιτούν ιδιαίτερη επεξήγηση και ανάλυση κάτι που είναι δύσκολο να γίνει σήμερα εξαιτίας της οργανωμένης προπαγάνδας και παραπληροφόρησης των Ελλήνων από τα ΜΜΕ κάτω από τις οδηγίες του καθεστώτος κατοχής.
Επομένως, θεωρούμε ότι πρέπει να τεθούν και πιο άμεσοι στόχοι οι οποίοι να είναι εύκολα κατανοητοί από τον Ελληνικό λαό. Η ανατροπή, επομένως, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κάθε μελλοντικής κυβέρνησης που θα εξακολουθεί να εφαρμόζει τα Μνημόνια και να ξεπουλά την Δημόσια περιουσία είναι στόχος σαφής, κατανοητός και ίσως να βρίσκει ανταπόκριση σε ένα πολύ μεγαλύτερο τμήμα του Ελληνικού λαού και το 5ο συνέδριο του ΕΠΑΜ πρέπει να τον ορίσει ως τον πρωταρχικό πολιτικό στόχο του Μετώπου.
Με τι οργανωτικό σχήμα μπορεί να επιτευχθεί ο πολιτικός στόχος σήμερα;
Πρώτα από όλα βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχία του κινήματος είναι η ισότητα όλων των μελών του, η οποία δεν πρέπει να παραγκωνιστεί για οποιονδήποτε λόγο και από κανένα, και ο σεβασμός ανάμεσα στα μέλη, ώστε να διατηρηθεί η συνοχή του κινήματος.
Όσο αφορά τον χρονικό ορίζοντα δράσης του κινήματος, θεωρούμε ότι πρέπει να τεθεί στα δύο(2) χρόνια. Αν το κίνημα δεν επιτύχει τον στόχο του μέχρι τότε, τότε οφείλει να διαλυθεί και, ίσως, να αναγεννηθεί εκ νέου λαμβάνοντας υπόψη τις αστοχίες και τα προβλήματα και ανανεώνοντας το έμψυχο δυναμικό. Είναι αναγκαία, ωστόσο, μια ενδιάμεση πανελλαδική συνδιάσκεψη, τον Ιούλιο του 2017, ώστε να γίνει ο απολογισμός της δράσης του κινήματος μετά το πέρας του πρώτου χρόνου. Άρα το 5ο Συνέδριο πρέπει να είναι και το τελευταίο του ΕΠΑΜ και να καταρτίσει οργανωτικό σχέδιο διετίας.
Το κίνημα, πρώτα από όλα, χρειάζεται πανελλαδική δράση και άρα πρέπει να προσανατολιστεί στην γέννηση τοπικών οργανώσεων (πυρήνες) σε όλες τις περιοχές της χώρας και την ενεργό συμμετοχή χιλιάδων μελών σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Οι τοπικές οργανώσεις πρέπει να μπορούν να λειτουργούν ανεξάρτητα και σε συνεχή συντονισμό μεταξύ τους. Για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητη η συνεχής οριζόντια επικοινωνία των πυρήνων μέσω τόσο ηλεκτρονικής αλληλογραφίας αλλά και μέσω δια ζώσης συνδιασκέψεων ανά περιοχή της χώρας. Έτσι, θα εξασφαλιστεί η ενιαία πληροφόρηση όλων των μελών για το τι συμβαίνει στο κίνημα δημιουργώντας παράλληλα αντανακλαστικά προστασίας απέναντι σε προσπάθειες διάλυσης από εξωτερικούς ή ακόμα και εσωτερικούς παράγοντες. Επίσης, θα γίνεται αξιολόγηση όλων των ιδεών των μελών και θα μπορούν να επιλέγονται οι καλύτερες πάντα με γνώμονα την ζημιά που θα προκαλέσουν στο καθεστώς κατοχής.
Στο σημείο, αυτό, θεωρούμε αναγκαίο συστατικό της δημοκρατικής λειτουργίας του κινήματος τα συνεχή δημοψηφίσματα. Τα μέλη πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην λήψη των αποφάσεων ώστε να διατηρείται το αίσθημα δικαίου τους. Επίσης, με τα συνεχή δημοψηφίσματα εμποδίζεται η σύσταση μονίμων μειοψηφιών ή καθοδηγητικών ομάδων αφού είναι δύσκολο το ίδιο άτομο πάντα να μειοψηφεί ή πάντα να πλειοψηφεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα πρέπει να αναγνωρίζεται το δικαίωμα της μειοψηφίας να μην ακολουθεί την πλειοψηφία. Ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ή αλλιώς, όπως βαφτίστηκε, η «συνειδητή πειθαρχία» πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.
Η πρόταση μας περιλαμβάνει επίσης:
Α) ένα κεντρικό συντονιστικό όργανο που θα έχει μικρή θητεία (όχι παραπάνω από τέσσερις(4) μήνες) και που θα εκλέγεται από όλα τα μέλη του κινήματος. Το όργανο αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα λαμβάνει αποφάσεις που αφορούν όλο το κίνημα. Θα συντονίζει τα δημοψηφίσματα, θα συγκεντρώνει τις ιδέες που θα έχουν ψηφιστεί μπορούν να και θα προσπαθεί να συντονίσει την υλοποίηση τους. Από το 5ο Συνέδριο προτείνουμε να εκλεγούν 40 μέλη που θα αναλάβουν τους πρώτους οχτώ(8) μήνες τον κεντρικό συντονισμό, 20 άτομα την περίοδο Ιούλιος ’16 – Σεπτέμβριος ’16 και 20 την περίοδο Οκτώβριος ’16 – Ιανουάριος ’16. Για τα υπόλοιπα τετράμηνα το όργανο θα εκλεγεί μετά από μια έκτακτη πανελλαδική συνδιάσκεψη τον Δεκέμβριο του 2016 ώστε να μπορούν να συμμετέχουν και τα νέα μέλη που εκτιμάται ότι θα έχει αποκτήσει το κίνημα μέχρι τότε. Σε κάθε περίπτωση, ένα μέλος μπορεί να συμμετέχει ξανά στο κεντρικό συντονιστικό όργανο αλλά όχι σε συνεχόμενα τετράμηνα. Σε κάθε τετράμηνο, επίσης, εκλέγονται και 5 αναπληρωματικά μέλη.
Β) μία ομάδα επικοινωνίας που θα αναλάβει την ηλεκτρονική επικοινωνία και την προβολή του κινήματος στο Διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ομάδα αυτή πρέπει άμεσα να υλοποιήσει την υποδομή για την οριζόντια επικοινωνία των πυρήνων καθώς και την ηλεκτρονική πλατφόρμα των δημοψηφισμάτων.
Γ) ένα ελεγκτικό όργανο, με μικρή επίσης θητεία (όχι παραπάνω από έξι(6) μήνες), που θα κληρώνεται από όλο το κίνημα. Το όργανο αυτό θα ελέγχει την σωστή λειτουργία του κινήματος και θα καταγράφει τυχόν παραβιάσεις της δημοκρατικής του λειτουργίας γνωστοποιώντας τις σε όλα τα μέλη. Προτείνουμε στο ελεγκτικό να συμμετέχουν 15 άτομα κάθε περίοδο με 5 αναπληρωματικά και η συμμετοχή στο όργανο να είναι υποχρεωτική όσο ισχύει η ιδιότητα του μέλους. Μετά το πέρας του 5ου Συνεδρίου και αφού έχει τακτοποιηθεί η βάση μελών του ΕΠΑΜ, το κεντρικό συντονιστικό όργανο θα αναλάβει την κλήρωση των πρώτων 15 μελών που θα αποτελέσουν το ελεγκτικό συμβούλιο για την περίοδο Ιούλιος ’16-Δεκέμβριος ’16. Για τα υπόλοιπα εξάμηνα το όργανο θα κληρωθεί στην έκτακτη πανελλαδική συνδιάσκεψη τον Δεκέμβριο του 2016.
Η μαζικότητα του κινήματος
‘Ένα κίνημα που επιθυμεί να χαρακτηριστεί ως παλλαϊκό και που δίνει εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα πρέπει να εξασφαλίζει την συμμετοχή χιλιάδων μελών.
Δεδομένου, λοιπόν, ότι ο αγώνας που αναγκάζεται να δώσει ο Ελληνικός λαός είναι εθνικοαπευθερωτικός και δεδομένου ότι στις σημερινές συνθήκες, εκτός από την οικονομική, παρατηρείται στην Ελληνική κοινωνία και μια κρίση των αξιών, αποτέλεσμα ενός εισαγόμενου μοντέλου ζωής και ενός οργανωμένου σχεδίου διάλυσης της συνοχής της, πιθανώς να χρειαστούν και επιπλέον κίνητρα ώστε να συμμετέχει η πλειοψηφία των Ελλήνων σε ένα, εν δυνάμει, παλλαϊκό κίνημα. Παραδείγματα αυτής της κρίσης είναι η διάλυση των οικογενειακών δεσμών, η επικράτηση ενός ξένου τρόπου ζωής (lifestyle) ιδιαίτερα από την νέα γενιά, η άρνηση του πολίτη να αποδεχτεί τον ρόλο του και να συμμετέχει στα κοινά, η υποβάθμιση της παιδείας και η παροχή στείρας γνώσης και η παρατηρούμενη υποβάθμιση του όρου «Πατρίδα» αφού είναι γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο ο κάθε Έλληνας πολίτης την ανάγκη να υπερασπιστεί την χώρα στην επίθεση που δέχεται.
Τέτοια κίνητρα θα μπορούσαν, μεταξύ άλλων, να είναι η διαγραφή των ιδιωτικών χρεών προς εφορία και τράπεζες, η διαγραφή δανείων προς τις τράπεζες και η απόδοση σύνταξης Εθνικής Αντίστασης. Ίσως, στις σημερινές συνθήκες, τέτοια μορφής κίνητρα, δώσουν την απαραίτητη ώθηση σε πολλούς συμπατριώτες μας να πάρουν την απόφαση και να δώσουν τον αγώνα που τόσο πολύ ανάγκη έχει η Πατρίδα μας για να σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς της.
Προτείνουμε, λοιπόν, να ανακοινωθεί από το ΕΠΑΜ ότι η ενεργή συμμετοχή στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατοχυρώνει συνταγματικό δικαίωμα διαγραφής των χρεών προς την εφορία και των δανείων προς τις τράπεζες και θεμελιώνει δικαίωμα απόδοσης σύνταξης Εθνικής Αντίστασης και ότι το νέο Δημοκρατικό Σύνταγμα που θα γεννηθεί στην ελεύθερη πια Ελλάδα θα περιλαμβάνει τις κατάλληλες διατάξεις.
Επίλογος
Κάποιοι θα διαφωνήσουν, κάποιοι θα συμφωνήσουν, άλλοι θα προσθέσουν, άλλοι θα διορθώσουν. Σημασία, όμως, έχει να γίνει πολιτική ζύμωση. Η Πατρίδα είναι υπό κατοχή, οι Έλληνες δεν έχουμε ακόμα βρει αυτά που μας ενώνουν και επείγει η γέννηση ενός παλλαϊκού δημοκρατικού κινήματος. Καλό αγώνα σε όλους!
του Δημήτρη Καζάκη
